Jolanda's hartzaak

Ik sta langs het spoor in Haaksbergen, waar ik met mijn man aan het fietsen ben. Ik maak een foto van de steentjes langs het spoor. Mijn gedachten dwalen weg….

Waar gaat dit spoor naar toe? Hoeveel stops zijn er onderweg? Weet ik waar Ik heen ga? Wat mijn richting wordt, wat de stops zijn in mijn leven?

Kies ik bewust een route? Of stap ik zomaar in de levenstrein en laat ik me verrassen?

Of ga ik al jarenlang mee op de cadans van de trein van mijn leven? Gewoon omdat het zo gaat en ik me daar veilig bij voel, omdat het vertrouwd is?

Zit jij ook in deze fase van het leven: Dat je nadenkt over je leven, over je treinreis? Kijk je terug of wil je vooruit kijken? Vind je dat best spannend?
Omdat je niet kunt zien wat er achter de volgende bocht ligt of omdat je niet weet waar je trein heen rijdt? Mogelijk zijn je rails begroeit met alles wat je hebt meegemaakt en maakt dat het vooruit kijken lastig…..

Wil je graag eens praten over jouw levensreis? Om samen te kijken waar je naar toe wilt en hoe je daar kunt komen? Ik reis graag een stukje met je mee.

Neem gerust contact op via het contactformulier.

Gezegende reis!

Liefs, Jolanda

Soms gebeurt er iets waardoor er in je leven/ in je hart een litteken ontstaat: het begint met een klein woord, een gebaar, iets wat iemand zegt of doet. Het raakt je meer dan je beseft. Het nestelt zich in je hart zonder dat je je er bewust van bent. En voor je het weet is dat ene woord, dat gebaar, die gebeurtenis een rottende plek geworden en kun je hem niet meer verstoppen. Het bepaalt je leven, het bepaalt wie je bent en wat je doet. Eerst onbewust maar de pijn wordt steeds groter en je krijgt er steeds meer last van. Het kan je van binnen kapot maken.

Begin maart. Het waait. Het waait hard. Onze schutting, die we overgenomen hebben van de vorige eigenaar van ons huis, is niet zo stevig meer. Ik zeg tegen mijn man, “ik weet niet of de schutting het gaat houden deze dag”. Hij stelt me gerust. “Dat valt best mee”.

Ongeveer een uur later kijk ik naar buiten en zie de schutting…. eh….

Hij ligt omver gevallen over het pad achter ons huis. De schutting zit nog aan 1 kant vast. Ik hoor niemand gillen dus denk ik dat er niemand onder ligt. Dus geen acuut gevaar. Maar wel voel ik de noodzaak om dat pad vrij te maken en te voorkomen dat delen weg waaien.

Ik haal mijn man van zolder, die (gelukkig!) thuis werkt.

Samen maken we de delen van de schutting los en maken er een stapel van. Ook attenderen we onze buren erop dat er bij hen ook een schuttingdeel los is geraakt en helpen we die (met een touwtje) vast te maken.

In het leven gaat het ook zo. Onverwacht komen er stormen, die dingen overhoop halen die er misschien al lang waren. Gevoelens die boven komen als er iets onverwachts gebeurd. Zo wisten mijn man en ik allang dat we eigenlijk een nieuwe schutting moesten: hij wiebelde al een tijdje en ja het hout was ook best aan het rotten. Maar telkens hadden we het vervangen uitgesteld. “Dat kan nog wel even”.

Je leeft je leven en je voelt je niet altijd even lekker, je worstelt met dingen op je pad. Maar aanpakken is best ingewikkeld, want hoe moet dat? Moet ik dan echt gaan praten over wat me pijn doet? Over wat ik moeilijk vind? Blijf je dat voor je uit schuiven zoals wij dat deden met de schutting? Dan komt er misschien een moment dat de “schutting” omvalt.

Wil je er eens over praten? Neem gerust contact met me op, voor de schutting omvalt….

Liefs, Jolanda

Heb je dat ook wel eens? Dat je op een kruispunt staat: Letterlijk, zoals ik hierboven sta? Tijdens mijn maandag ochtend wandeling in de zon en voor de keuze sta : welke kant zal ik op gaan? Ga ik over het voetpad -veilig- de wijk in? Ga ik het fietspad volgen waar ik eigenlijk niet mag lopen? Pak ik veilig de zebra om over te steken? Of ga ik voor een langere route met wat meer uitdaging, omhoog over het spoor, door het park. Keuzestress….!

Of groter: in het leven? Dat je voelt dat je op een Kruispunt staat? Een moment waarop je belangrijke beslissingen moet nemen?

Ik heb deze week , deze weken, weer zo’n moment. Ik voel dat ik op een Kruispunt sta. Een functioneringsgesprek op mijn werk is nu de aanleiding. De aanleiding om na te denken over wat ik wil. Wil ik door zoals ik nu doe? Welke kwaliteiten heb ik, welke kan ik nu gebruiken? Waar krijg ik energie van en wat vreet energie? In gedachten loop ik het traject door van mijn leven. Hoe ben ik op deze werkplek gekomen? Wat heeft het mij gebracht en wat kan het mij nog brengen? Welke uitdagingen zie ik en welke mis ik? Wat wil ik nog leren en waar zie ik mijzelf over 5 jaar?

Belangrijke zaken om over na te denken. Welke weg ga ik kiezen op dat Kruispunt? Houd ik vast aan de bekende wegen? Of ga ik kiezen voor iets heel anders, onverwachts? Bijvoorbeeld: lopen via het Vlonder? (zie foto hierboven) Een route die niet te zien is op de eerste foto maar wel tot de mogelijkheden behoort. Een route die me vertraagd, waarbij ik dichter bij de natuur sta. Misschien ook dichter bij mezelf. Waarbij ik ga kijken naar wat diep in mijn hart ligt, wat ik echt wil. Waar mijn dromen liggen, waar mijn Hart echt naar uit gaat.

Ieder van ons staat wel eens op zo’n Kruispunt. Dan is het fijn als je samen kunt praten over wat je beweegt, je motiveert, waar je passie ligt. De afgelopen weken deed ik dat met een aantal vriendinnen, terwijl we lekker aan het wandelen waren. Ze helpen me om dicht bij mezelf te blijven, spiegelen me en helpen me te beseffen dat het belangrijk is om mijn hart te volgen, om naar mijn eigen verlangens te luisteren. En die ook uit te spreken bij de juiste mensen. Ze wijzen me ook liefdevol op mijn Hemelse Vader, op God, waar ik altijd naar toe mag gaan om te vragen om wijsheid en om met me mee te gaan.

In dezelfde week hangt er op mijn wc scheurkalender deze tekst. Wat me weer wijst op God, op Hem die ik mag vertrouwen. Die me kent als geen ander en weet wat goed , wat het beste voor mij is. En ik kies ervoor om dit in gebed bij Hem te brengen.

Wat mij raakt deze week -wat ik met jou wil delen- is dat het zo belangrijk is om, als je op Kruispunten staat in het leven, kleine of grote, mensen om je heen hebt om te praten, te delen. Om samen te overdenken waar je dromen liggen en wat je wilt en kunt. Om ervoor te bidden met elkaar of alleen.

Zou je graag je dromen willen delen, je vragen of dilemma’s over de Kruispunten in het leven? Stuur dan een mailtje naar coaching@jolandashartzaak.nl en ik neem contact met je op. Of zoek je een christen coach om andere dingen te willen delen of heb je andere (levens)vragen? Ik wil er graag voor je zijn om samen te zoeken naar de weg die het meest past bij jou.

Liefs, Jolanda

Verstrikt… dit stuk plastic hangt in een boom vol takken. Het is er ingewaaid en kan geen kant meer op. Van een langslopende mevrouw hoorde ik dat het er al een tijd hangt en niemand het er uit haalt….

Soms kan het in je leven ook zo zijn… dat je verstrikt zit in de situatie, in wat je is overkomen. Je voelt je eenzaam, niemand die je helpt om er uit te komen en je ziet geen uitzicht meer. Je zit vast in de boom vol takken. Hoe kom je ooit weer met beide benen op de grond?

Al pratende en wandelende ,met deze mevrouw, mijmerde ik hier over verder. Wat hebben we het soms moeilijk in het leven, zitten we vast en zien geen uitzicht meer om uit de takken die ons omstrengelen los te komen. Zelf geen uitweg meer kunnen vinden.

Wat is het dan fijn als iemand een stukje met je mee loopt; samen met je kijkt hoe je vast zit. Iemand die met jou kijkt welke takken gesnoeid kunnen worden. Welk stukje plastic (pijn, verdriet, emotie, ervaring) gedeeld kan worden en je zo langzaam weer uit de wirwar van takken kunt komen. En je zo weer (uit/ in) zicht krijgt op je leven.

Ik loop graag dat stukje met je mee. Om samen te kijken naar de wirwar van takken en je weer te helpen om uit de “verstrikking” te komen.

Liefs Jolanda.

“Je bent zo kostbaar in Mijn ogen, zo waardevol, en Ik houd zo veel van je” (Jesaja 43:4)

Alles valt op zijn plek…..

Mijn website wordt steeds meer zoals ik het wil. Met een prachtig logo, mooie foto’s.

Van verschillende kanten krijg ik lieve adviezen en denken mensen mee.

Jolanda’s Hartzaak is een feit!

Ik hoop vanuit mijn Hart mensen te gaan coachen, je bent welkom om langs te komen.

Zelf werd ik ook overladen met liefde, die ik weer mag delen.

Je bent geliefd!!

Jolanda

Na een onverwachte pauze in het proces van maken van deze website ga ik nu verder. Het is zover: ik ben naar de Kamer van Koophandel geweest! Jolanda’s Hartzaak is nu echt van mij!

Ik kijk er naar uit om mijn website af te maken en dan te gaan starten met mijn bedrijf! Aan mijn eigen logo wordt hard gewerkt en ik hoop dat dit ook snel geïntegreerd kan worden in mijn website.

Ik kijk er naar uit om jou te ontmoeten en in gesprek met je te gaan!

8 oktober 2020

Vandaag begint mijn avontuur wat: “website bouwen” heet.

Nog nooit eerder heb ik dit gedaan. En ik begin er onwennig en aarzelend aan.

Ik probeer, druk wat op knoppen, het lukt!! Oh oeps weer iets weg….

Stress en trots wisselen elkaar af. Gelukkig heb ik een hele lieve, geduldige man naast me zitten, die me telkens weer even op weg helpt als ik vastloop. En zo stukje bij beetje wordt deze site mijn site!

Jolanda’s Hartzaak groeit met elk woord dat ik typ, elke klik die ik doe.

Ik word er blij van. Maar, oh wat ben ik blij met de hulp die ik krijg!

Ook van anderen, die me tips geven over het vormgeven van mijn plannen om mensen te kunnen helpen met coaching. Even een stukje met me mee lopen, een motiverend woord, een duwtje in de rug. Net als mijn man nu bij mij doet.

Wat kijk ik er naar uit om dit ook te kunnen betekenen voor anderen!

Neem vrijblijvend contact met me op en we kijken wat ik voor je kan betekenen.

Liefs, Jolanda